اثر بازی درمانی و قصه درمانی بر مهارت حل مسئله، خودپنداره و رفتار پرخاشگرایانه در کودکان مبتلا به اختلال سلوک

پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی بازی درمانی و قصه درمانی و درمان تلفیقی (بازی درمانی و قصه درمانی) بر بهبود خودپنداره، مهارت حل مسئله و پرخاشگری می پردازد. از میان دانش آموزان مقطع دبستان منطقه 5 تهران، 60 کودک با استفاده از مصاحبه تشخیصی بر اساس ملاک های dsm-iv-tr و پرسشنامه رفتاری راتر کودکان (فرم معلم) انتخاب شدند. این کودکان به صورت تصادفی در 4 گروه 15 نفره بازی درمانی، قصه درمانی، درمان تلفیقی و گروه کنترل جای گرفتند. در این پژوهش از پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. برای هر کدام از مداخله ها، بر اساس راهنمای آن مداخله، 8 جلسه گروهی به مدت 45 دقیقه برگزار شد. نتایج نشان داد که درمان در گروه های بازی درمانی، قصه درمانی و درمان تلفیقی در مقایسه با گروه کنترل اثربخش بوده است و میانگین خودپنداره و مهارت حل مسئله به طور معناداری افزایش و پرخاشگری به طور معناداری کاهش یافته است. در نهایت، مقایسه این سه مداخله تفاوت قابل توجهی را در میزان اثربخشی بر این شاخص ها نشان نداد. بر اساس یافته های پژوهش به نظر می رسد در کودکان مبتلا به اختلال سلوک، بازی درمانی، قصه درمانی و درمان تلفیقی می تواند به عنوان یک مداخله موثر، خودپنداره، مهارت حل مسئله و پرخاشگری را بهبود ببخشند.